Με ειδικό αφιέρωμα στις «λύσεις για το χρέος» κυκλοφορεί η τριμηνιαία επιστημονική έκδοση του ΟΕΕ , τα Οικονομικά Χρονικά.
Το τεύχος, που ήδη έχει αρχίσει να διανέμεταιστα μέλη και όλους τους αρμόδιους φορείς, πραγματεύεται το μείζον θέμα της βιωσιμότητας του Ελληνικού χρέους με άρθρα από το επιστημονικό προσωπικό εντός και εκτός Ελλάδος.
Στόχος είναι να δώσειτροφή για σκέψη καινα συμβάλλει στον δημόσιο διάλογο για την καλύτερη δυνατή λύση στο μεγάλο πρόβλημα της χώρας, που αποτελεί σήμερα το χρέος.
Την δική τους πρόταση για το ελληνικό χρέος δίνουν στα «Χρονικά» οι Παναγιώτης Λιαργκόβας, Νίκος Οικονομίδης, Παναγιώτης Ρουμελιώτης, Φίλιππος Σαχινίδης, Νίκος Φίλιππας και Διονύσης Χιόνης.
Αναλυτικότερα :
Νίκος Οικονομίδης: Η λύση για το χρέος βρίσκεται στην επιμήκυνση των λήξεων των δανείων στα 75 χρόνια. Η λύση αυτή δεν θα προκαλέσει αντιδράσεις από τους εταίρους γιατί δεν θα εγγράψουν ζημίες από την παράταση του χρόνου αποπληρωμής ενώ για το ελληνικό Δημόσιο, η επιμήκυνση από μόνη της, χωρίς αλλαγή του επιτοκίου, σημαίνει μείωση της καθαράς παρούσας αξίας του χρέους κατά τουλάχιστον 50%. Τεράστιος κίνδυνος για τα οικονομικά της Ελλάδας είναι η πολιτική αστάθεια.
Παν. Ρουμελιώτης: Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι μονόδρομος και μπορεί να γίνει:
1. Με μείωση των επιτοκίων κατά 50% και σταθεροποίησή τους στο επίπεδο αυτό σε μακροπρόθεσμη βάση.
2. Με υπαγωγή των δανείων των 4 συστημικών τραπεζών από το ΤΧΣ για την ανακεφαλαιοποίησή τους στον ΕΜΣ.
3. Με επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής του χρέους.
4. Με νέα μερική διαγραφή του χρέους.
5. Με συνδυασμό των παραπάνω λύσεων
Νικ. Φίλιππας: Μια ρεαλιστική πρόταση είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του χρέους, ενδεχομένως σε 50 ή 75 έτη και να διατηρηθεί ταυτόχρονα το επιτόκιο σταθερό σε χαμηλά επίπεδα, μιας και τα επόμενα χρόνια αναμένουμε αύξηση των επιτοκίων. Με τον τρόπο αυτό και το δημόσιο χρέος μας θα γίνει μακροχρόνια βιώσιμο και οι διεθνείς εταίροι δε θα επωμιστούν τεράστιες ζημιές, όπως στην ακραία περίπτωση «κουρέματος» ή διαγραφής ή στάσης πληρωμών έννοιες που ακούγονται συχνά στις δημόσιες συζητήσεις ,έννοιες που αυτοί που τις προτάσσουν δεν έχουν αίσθηση της πραγματικότητας και του τρόπου λειτουργίας των αγορών.
Παν. Λιαργκόβας: Η έκβαση μιας διαπραγμάτευσης για αναδιάρθρωση του χρέους εξαρτάται (και) από την αξιοπιστία της χώρας, η οποία με τη σειρά της μετριέται με την εξέλιξη της δημοσιονομικής πολιτικής μας, των μεταρρυθμίσεων και της αξιοποίησης των φυσικών πόρων. Όσο καθυστερούν οι μεταρρυθμίσεις και άλλες αποφάσεις η οικονομική κατάσταση θα επιβαρύνεται και οι διαπραγματευτικές δυνατότητες θα ελαχιστοποιούνται.
Φιλ. Σαχινίδης: Ο πλέον καθοριστικός τρόπος για την μείωση του χρέους είναι μέσω της επιτάχυνσης της αναπτυξιακής διαδικασίας. Αντί, η χώρα να θέτει ως διεκδικητικό πλαίσιο την ονομαστική μείωση του χρέους, κάτι το οποίο φαντάζει δύσκολο να ικανοποιηθεί από άλλα Κοινοβούλια, μπορεί να διεκδικήσει ένα επενδυτικό πρόγραμμα στήριξης από τις χώρες της Ευρώπης, ένα σχέδιο Μάρσαλ, που θα της επιτρέψει να επιστρέψει σε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.
Διον. Χιόνης: Θα μπορούσε η πολιτική της ανάπτυξης να υποβοηθηθεί από την νομισματική πολιτική. Θεωρώ όμως το θέμα των αρνητικών πραγματικών επιτοκίων και του αποπληθωρισμού την πραγματική βραδυφλεγή βόμβα που αναστέλλει σε μεγάλο βαθμό τα αναπτυξιακά αποτελέσματα των πολιτικών για την αντιμετώπιση της κρίσης.
