Τη σημασία δύο πολύ σημαντικών παραγόντων, που αφορούν στην προοπτική επιστροφής της χώρας στην ανάπτυξη, εξήρε ο πρόεδρος του Οικονομικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, Κωνσταντίνος Κόλλιας, μιλώντας σε εκδηλώσεις των Περιφερειακών Τμημάτων του Επιμελητηρίου Ανατολικής Μακεδονίας με έδρα τις Σέρρες και Κεντροδυτικής Μακεδονίας με έδρα τη Βέροια, , με θέμα “Είναι δυνατή στην Ελλάδα μια άλλη οικονομική ανάπτυξη;”.
Οι δύο αυτοί παράγοντες είναι η φορολογία και το χρέος.
Ο κύριος Κόλλιας επισήμανε ότι :
“Τα τελευταία τεσσεράμισι χρόνια, τόσο τα φυσικά, όσο και τα νομικά πρόσωπα έχουν σηκώσει στις πλάτες τους ένα σημαντικό βάρος από την αυξανόμενη φορολογία, που χρησιμοποιήθηκε ως βασικό μέσο για την επίτευξη των στόχων μείωσης του ελλείμματος και πρωτογενούς πλεονάσματος. Ο στόχος επιτεύχθηκε, με σημαντικές, όμως, και αρνητικές επιπτώσεις σε άλλα μεγέθη και τομείς της ελληνικής οικονομίας.
Το γεγονός ότι οι μηχανισμοί δεν είναι ακόμα έτοιμοι να αντεπεξέλθουν στο φόρτο εργασίας, που επιβάλλει το κυνήγι της φοροδιαφυγής, είχε ως αποτέλεσμα το φορολογικό βάρος να διογκωθεί, εις βάρος όσων ήταν και παραμένουν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο Δημόσιο.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα :
την περαιτέρω μείωση εισοδημάτων, που οδήγησε στη μείωση της κατανάλωσης, με αποτέλεσμα να απουσιάζει από την αγορά η ρευστότητα, η οποία δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να καλυφθεί από τις τράπεζες, αφού οι ίδιες χρειάζονταν χρήματα (βλ. Ανακεφαλαιοποίηση) για να είναι εντάξει με τις κεφαλαιακές τους απαιτήσεις, ενώ δεν διευκολύνονταν και από τη συνεχή αφαίμαξη των καταθέσεων (στην αρχή λόγω του φόβου των καταθετών για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, και στη συνέχεια λόγω της ανάγκης για αποπληρωμή φορολογικών και άλλων υποχρεώσεων).
Έτσι, φτάσαμε στο 2014, οπότε και τα επίπεδα του χρέους ως κλάσμα προς το ΑΕΠ της χώρας παραμένουν σε υψηλά επίπεδα. Ο λόγος ;
Διότι – σε όλη αυτή την προσπάθεια – δεν φροντίσαμε καθόλου τον παρονομαστή του κλάσματος, δηλαδή το ΑΕΠ. Αντίθετα, η πίεση από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο για εφαρμογή πολιτικής αυστηρής λιτότητας είχε ως αποτέλεσμα την περαιτέρω διεύρυνση του υφεσιακού κλίματος. Εκτιμάται ότι για κάθε μονάδα δημοσιονομικής προσαρμογής, που πετυχαίνουμε μέσω περιοριστικών μέτρων, το χρέος αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ κατά 3,5 εκατοστιαίες μονάδες. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος, που τόσο οι δύο πρώτες αναδιαρθρώσεις (PSI και επαναγορά ομολόγων), όσο και το όποιο κούρεμα προκύψει (οποιαδήποτε μορφή και αν έχει αυτό), δεν οδηγούν στο επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή τη δραστική μείωση του δημοσίου χρέους.
Αυτός, λοιπόν, ο αρνητικός – μέχρι στιγμής – πρωταγωνιστής στην πορεία της οικονομίας, οι φόροι, μπορούν – από εδώ και στο εξής – να αποτελέσουν από τους βασικούς μοχλούς της επιστροφής στην ανάπτυξη. Με ποιο τρόπο ; Μέσω…
- της καθιέρωσης ενός flat tax rate για όλους τους φορολογούμενους – φυσικά και νομικά πρόσωπα – στο 15%.
- της μείωσης της έμμεσης φορολόγησης σε μια σειρά συντελεστών, όπως του ΦΠΑ και των φόρων κατανάλωσης (π.χ. στο πετρέλαιο θέρμανσης). Η αρχή έγινε με τις προχθεσινές εξαγγελίες του πρωθυπουργού, πρέπει όμως η μείωση να είναι γενναιότερη και να συνοδευθεί και από άλλες ελαφρύνσεις.
- της αλλαγής στον τρόπο υπολογισμού του φόρου εισοδήματος, με το μοντέλο έσοδα μείον έξοδα για όλους τους φορολογούμενους (όπως γίνεται σήμερα με τους ελεύθερους επαγγελματίες), και με την προϋπόθεση ότι η εφορία θα αποδέχεται όλες τις δαπάνες των υπόχρεων.
- της παροχής γενναίων φορολογικών κινήτρων για επενδύσεις στη χώρα μας.
Με αυτό το πακέτο παρεμβάσεων, είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη η αύξηση των εσόδων, η τόνωση της κατανάλωσης και η αύξηση των επενδύσεων και της απασχόλησης. Κατά συνέπεια, και η αύξηση του παρονομαστή, δηλαδή του ΑΕΠ.
Ασφαλώς, και αυτό δεν είναι πανάκεια. Απαιτούνται και άλλες παρεμβάσεις σε πλήθος άλλων τομέων. Να κάνουμε, δηλαδή, τις γενναίες μεταρρυθμίσεις, τις οποίες αναβάλλουμε διαρκώς να εφαρμόσουμε, ώστε να σταθεροποιήσουμε τα πρωτογενή πλεονάσματα, χρησιμοποιώντας υγιές μοντέλο και όχι αυτό της περικοπής δημοσίων επενδύσεων και της βαριάς φορολογίας.
Έτσι, η συνεπαγόμενη αύξηση του παρονομαστή στη σχέση χρέους προς ΑΕΠ θα οδηγήσει ταχύτερα στην ελάφρυνση της ελληνικής οικονομίας από το συγκεκριμένο άγος.
Διότι, αν αναρωτιόμαστε για το αν το χρέος οφείλεται για το γεγονός ότι δεν έχουμε ανάπτυξη, ή η ανάπτυξη ευθύνεται για το γεγονός ότι δεν μπορούμε να μειώσουμε το χρέος, πρέπει να ξεκινήσουμε από μια διαπίστωση… ότι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να γλιτώσουμε από το χρέος και να το μειώσουμε, είναι να επιταχύνουμε την αναπτυξιακή διαδικασία.
Όπως άλλωστε έχει ειπωθεί πολύ σωστά και σε προηγούμενες εκδηλώσεις, που έχουμε διοργανώσει ως Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδος, το ζητούμενο σήμερα είναι η αύξηση της ανταγωνιστικότητας, η αύξηση της παραγωγικότητας. Είναι η διάρθρωση της Ελληνικής Οικονομίας. Το κράτος πρέπει να μεταλλαχθεί. Πρώτον, από παραγωγό σε ρυθμιστή και, δεύτερον, από απλό ιδιοκτήτη σε επενδυτή.
